Przechodziłam różne podejścia do diety i aktywności fizycznej.

Był czas obserwacji zmagań mamy na różnych wymyślnych dietach. Takich jak popularna kopenhaska – kawałek szynki i czarna kawa jako posiłek. Pamiętam, jak potem byłam dumna z siebie, gdy udało mi się przetrwać cały dzień, jedząc tylko jedną nektarynkę.

Pod koniec liceum zaczęłam regularnie ćwiczyć. Co za radość – mogę jeść, co chcę i chudnę! Teraz bez wyrzutów sumienia można wpadać do McDonalda. (Przynajmniej na brokuły w panierce z sosem śmietanowym – no przecież to warzywa ;)) Cóż, do czasu. Okazało się, że dieta też ma znaczenie.

No to może sięgnąć po pomoc? Na spotkaniu pani specjalistka tłumaczy mi podstawy zdrowego odżywiania, po czym proponuje 1300 kcal dziennie, w tym koktajl w proszku zastępujący posiłek. Nawet nie mając odpowiedniej wiedzy, uznałam, że to chyba trochę za mało, skoro ćwiczę 5-6 razy w tygodniu… Postanowiłam więc jeść 1500 kcal. Założyłam zeszyt, zapisywałam wszystko, co jadłam. Naprawdę WSZYSTKO. I te wewnętrzne rozterki… Chcesz zjeść to raffaello? Na pewno? Dobrze się zastanów, to prawie 100 kcal, zostanie Ci tylko 1400 na ten dzień. Impreza ze znajomymi? Lepiej zostanę w domu, jeszcze zjem tam coś kalorycznego… No dobra, kieliszek wina i kilka chipsów, ale wpisuję to do zeszytu. 6 godzin w laboratorium na uczelni na jednym koktajlu 150 kcal? Co to dla mnie. Do tego codziennie trening. Krótki, ale jak najbardziej intensywny, żeby spalić jak najwięcej kalorii! I dużo snu, żeby nie czuć głodu.

W końcu mam dosyć czytania sprzecznych porad w Internecie. Idę na studia z dietetyki, zapisuję się co chwilę na różne szkolenia, konferencje. Na początku ekscytuję się dietą bezglutenową i bez nabiału, protokołem autoimmunologicznym, suplementacją. Tak, to jest dopiero coś! Ta „ukryta” wiedza, nie to co jakiś tam IŻŻ ze swoją piramidą i pełnoziarnistymi zbożami. Sama czuję się świetnie, unikając glutenu i eliminując nabiał! Liczą się tylko śniadania białkowo-tłuszczowe, mleko kokosowe zamiast krowiego. Mnóstwo tłuszczu w diecie i „o dziwo” waga zaczyna pokazywać więcej…

Z czasem okazuje się, że takie podejście nie ma zbyt dużego poparcia w fachowej literaturze i środowisku medycznym. Po okresie fascynacji do głosu dochodzi rozsądek i nawyki wyniesione ze studiów biotechnologicznych – bazowanie na publikacjach naukowych i sprawdzanie każdej informacji w rzetelnych źródłach. Zaczynam znowu jeść gluten i nabiał, a czuję się tak samo dobrze 😉

Potem pora na studia z psychodietetyki, bo jednak sama wiedza to nie wszystko, trzeba umieć rozmawiać z ludźmi. Wciąż się tego uczę.  Każda osoba, której pomagam z dietą, jednocześnie pomaga mi lepiej poznać ludzką psychikę i potrzeby. Nie ukrywam, że to spore wyzwanie, a udana współpraca zależy od zaangażowania i szczerości obu stron.

Po drodze co chwilę słyszę o problemach z tarczycą. Tak jakby co druga napotkana kobieta się z tym borykała… To sprawia, że postanawiam skupić się właśnie na tym zagadnieniu, w tym kierunku się szkolę. Okazuje się, że dieta i rozsądna suplementacja może być ogromnym wsparciem w niedoczynności tarczycy, ale też w chorobach autoimmunizacyjnych jak Hashimoto czy RZS. Dlatego teraz przede wszystkim pomagam kobietom z chorobami tarczycy zmienić nawyki żywieniowe w celu poprawy ich stanu zdrowia i samopoczucia. Zdrowo, krok po kroku, dostosowując podejście indywidualnie, nie narzucając diet eliminacyjnych, uwzględniając potrzeby każdego z osobna.

A w głowie pojawia się myśl o własnych badaniach i odkryciu, jak to jest w końcu z tym glutenem w Hashimoto… Może wkrótce uda mi się przybliżyć do odpowiedzi podczas studiów doktoranckich 🙂